woensdag 31 augustus 2011

De duistere waarheid achter de Honig familie

Als je te lang dezelfde baan hebt ga je op de meest idiote dingen letten. Dag in dag uit sta ik namelijk met dezelfde producten in de handen en de enigste manier om te zorgen dat ik niet volledig doordraai is om mijn gedachten af te leiden door domme verhaaltjes te verzinnen bij de foto's op de verpakkingen. Neem nu de Honig producten.
Ok, waarom kijkt die meid zo verschrikkelijk eng naar die man? Het lijkt net of ze onder te tafel een mes tegen zijn kruis gedrukt heeft en hatelijk door haar tanden heen vraagt: "LEKKER OF NIET?!" De man kan alleen maar zenuwachtig lachen en proberen om te doen alsof het eten smaakt. En ze eten niet eens lasagne! Ze eten een of andere rijst prut met sla. gek genoeg wordt deze foto op elk Honig maaltijd product gebruikt.

Maar dan heb je de Honig soepen.
Hier lijkt het weer alsof de man de eindeloze bedreigingen en het ranzige eten van zijn vrouw zat is en eens flink van zich af gemept heeft. Nu zit de vrouw zenuwachtig te "genieten" van een bord soep terwijl de man tevreden en gelukkig zit te lachen. Ik meen het! Kijk eens goed naar die foto! Ze heeft zelfs een rode plek op haar wang. Ze hebben voor de verandering WEL de goede soep op de foto staan. Dat dan weer wel.

Maar de relatie die deze twee modellen met elkaar hebben is op zijn zachts gezegd zorgwekkend. Huishoudelijk geweld is simpelweg niet ok! En in plaats van hier aan te werken blijven ze in een eindeloze neerwaartse spiraal zitten. Dag in dag uit, het schijnt dat ze nu zelfs een kind erbij hebben. Ik wil er niet eens aan denken wat voor gruwelpraktijken dat weer opent.
*ahem*
Misschien is het tijd dat ik een nieuwe baan ga zoeken...

maandag 29 augustus 2011

vrijdag 26 augustus 2011

Top 5 beste OST nummers van deze generatie

Dus terwijl ik gisteren bezig was met mijn Xenoblade post zat ik te denken welke games nog meer geweldige muziek hebben en omdat het toch al weer een tijdje geleden is sinds ik een top 5 geplaatst heb is het nu tijd voor de 5 beste OST (Official Sound Track) nummers van deze generatie:

5: Mega Man 10 - Wily Stage 1
Luister♫

Ik ga er geen doekjes om winden, ik ben een grote fan van chiptune muziek. Muziek die gecomponeerd is alsof het op een NES zou zijn. Mega Man 10 heeft naar mijn mening een van de beste chiptune nummers ooit en wel Wily Stage 1. Ik denk dat de setting er ook veel mee te maken heeft. Als het level begint hoor je niets, tot je door de eerste deur officieel het kasteel van de gestoorde professor gegaan bent en vanaf dat moment start het nummer en geeft de game je de motivatie en adrenaline of door te gaan. Je hebt 8 robot masters verslagen en nu is Wily aan de beurt! Het gaat moeilijk worden, maar je bent al zo ver gekomen de rest gaat je ook zeker lukken!

4: Tales of Symphonia 2 - The Wilderness of Sadness
 Luister♫

Beste "Final Boss Theme" ooit. The Wilderness of Sadness is een nummer dat perfect past als afsluiter voor een lang avontuur. Al je harde werk en de obstakels die je hebt overwonnen hebben allemaal tot dit punt geleid. Jij tegen de laatste baas. Dit nummer is opzwepend, barstensvol adrenaline en gewoon cool! De Tales of... serie heeft altijd geweldige muziek gehad maar dit nummer is wel erg speciaal en naar mijn mening alleen overtroffen door:

3: Tales of Vesperia - Fury Sparks
 Luister♫

Muziek is enorm goed in staat om emoties en gevoelens over te brengen. Fury Sparks is hier een perfect voorbeeld van. Het symboliseert de rivaliteit tussen 2 van de hoofdrolspelers uit Tales of Vesperia. Het voelt serieus maar toch vriendelijk en motiverend aan. Exact zoals de twee hoofdrolspelers met elkaar omgaan. Opzwepend, motiverend en rebels. Perfect gecomponeerd voor de situatie waarin het nummer gebruikt wordt.

2: Final Fantasy XIII - Battle Theme
 Luister♫

Final Fantasy XIII deed zo'n beetje alles slecht wat een Final Fantasy game maar slecht kan doen. Een van de weinige dingen die deze game goed deed was de soundtrack en dan met name het nummer dat speelt tijdens de gevechten. Het is maar goed ook dat dit een geweldig nummer is aangezien het de muziek is die je het vaakst hoort tijdens het spelen. Het feit dat ik dit nummer honderden keren gehoord heb en nog steeds niet zat ben is een teken dat het gewoon erg goed is.

1: NieR - Sacrifice
 Luister♫

Ik heb NieR al meer liefde gegeven op mijn blog maar het blijft gewoon een enorm goede game en met name de soundtrack is majestueus. Ik heb de game beschreven als een emotionele investering en dit nummer symboliseert dat perfect. Maar wat wil je als er maar liefst 4 composers aan gewerkt hebben. Gevoelig, emotioneel, droevig en toch ook nog een klein beetje positief. Het past perfect bij de game en is een nummer dat helaas vergeten gaat raken aangezien de game dat ook doet. En gek genoeg past het nummer daar ook goed bij.

donderdag 25 augustus 2011

Xenoblade Chronicles

Het feit dat updates de laatste tijd een beetje traag zijn komt echt niet door Xenoblade Chronicles hoor.

Ok dat was een vuile leugen, het komt volledig door Xenoblade Chronicles, maar de game is gewoon ZO ENORM GOED. Vooral de muziek is simpelweg fenomenaal! Maar als je mega talenten zoals Yasunori Mitsuda en Yoko Shimomura in je crew hebt zitten kan dat ook niet anders.

Om een voorbeeld te geven hoe goed deze gasten eigenlijk zijn:

Yasunori Mitsuda:
Chrono Cross - Scars of Time

Yoko Shimomura:
Legend of Mana - Pain the Universe

En om een voorbeeld te geven hoe goed de muziek in dit spel is:
Xenoblade Chronicles - You will know our names
Xenoblade Chronicles - Main Theme
Xenoblade Chronicles - Gaur Plain

Dus ik ga nu vooral geen Xenoblade Chronicles spelen... Damnit! Waarom ben ik zo slecht in liegen!

woensdag 24 augustus 2011

30 Days of Gaming Day 12

The ..what? game


Een tijd geleden had ik het over Nier. Naar mijn mening een van de beste en emotioneelste spellen van de afgelopen jaren. Wat niet veel mensen weten is dat Nier een vervolg op Drakengard is. En Drakengard is..... wow... Waar moet ik beginnen.

Ja dat lijkt me een... begin.


Drakengard gaat over de bloeddorstige sociopaat Caim die zijn uiterste best doet om zo'n beetje alles en iedereen van het vijandige leger en de duistere krachten daarachter uit te moorden. Drakengard is een "Dark Fantasy" en met dark bedoelen ze ook echt dark. De game is echt gitzwart. Drakengard is ook een enorm bagger spel met flink wat fouten, vervelende gameplay, klungelige camera etc. De game doet slechts 1 ding goed.
 
BATSHIT INSANE zijn. Exploderende feeën, een level dat bestaat uit het afmaken van kinderen, Incest, een aantal van de minder vermakelijke -filie varianten, vliegende babies met tanden etc.
En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Drakengard is een spel dat je moet ervaren om volledig te begrijpen hoe fucked up het is.

maandag 22 augustus 2011

Rise of the Planet of the Apes

Hoe de Planet of the Apes serie het zo lang heeft kunnen volhouden is mij een raadsel. Natuurlijk is de eerste film uitstekend en verplichte kost voor elke filmliefhebber. Maar zo'n beetje alle vervolgen inclusief de remake van Tim Burton uit 2001 zijn simpelweg niet de moeite waard. Hoe dan ook we hebben nu Rise of the Planet of the Apes.
Dit maal was het aan Rupert Wyatt de beurt om een Apes film te maken en in plaats van wederom een remake of vervolg te maken heeft hij er voor gekozen om een prequel te maken. We krijgen dus te zien hoe het uiteindelijk zo ver heeft kunnen komen dat apen de aarde over genomen hebben.

RotPotA gaat over de geniale Will Rodman (James Franco) die een geneesmiddel tegen alzheimer aan het ontwikkelen is. Door het middel op apen te testen heeft hij geweldige resultaten bereikt maar tijdens zijn presentatie loopt het allemaal uit de hand als een aap ontsnapt. Na dit debacle worden alle apen in het laboratorium afgemaakt op 1 baby na. Will neemt de baby mee naar huis en komt er al snel achter dat de effecten van zijn medicijn ook aanwezig zijn in de baby. Uiteindelijk besluit hij de aap in huis te nemen en noemt hij hem Caesar.
Vanaf dit moment draait de film niet echt meer om Will maar meer om Caesar. Dit is interessant omdat hij niet praat. En het grootste deel van de film is dus ook interactie tussen verschillende apen. Caeser kent echter wel gebarentaal en dat zorgt ervoor dat samen met de fenomenaal goede CGI we nooit hoeven te raden wat er in zijn hoofd om gaat.

Wie naar RotPotA heen gaat en een grote oorlog tussen de apen en mensen verwacht komt bedrogen uit, de film draait bijna volledig om de ontwikkeling van Caesar, slechts in de finale kan je spreken van een strijd tussen apen en mensen maar niet op de manier die je zou verwachten, de motivatie van de apen en de manier waarop ze uiteindelijk de aarde over nemen is ook opmerkelijk. Blijf vooral zitten tijdens de aftiteling.
De menselijke personages in de film zijn dus niet echt van belang al zitten er een paar leuke typetjes tussen. Vooral Tom Felton als sadistische apen verzorger en John Lithgow als demente vader. Maar het hart en ziel van de film ligt bij de apen.

RotPotA is een zeer geslaagd deel in de serie en zonder twijfel beter dan alle andere vervolgen en remakes, het is misschien niet wat je er van verwacht, maar dat pakt gelukkig goed uit. Rise of the Planet of the Apes heeft mijn vertrouwen in de franchise weer een beetje hersteld. Nu maar hopen dat het vervolg dat er ongetwijfeld aan zit te komen deze kwaliteit vast kan houden.

donderdag 18 augustus 2011

dinsdag 16 augustus 2011

Super 8

Je hoort mensen wel eens zeggen dat films vroeger beter waren. Ik heb zelf ook wel eens de neiging om dit te roepen. Uiteraard komt dit grotendeels door de nostalgie die we bij deze films voelen. En speciaal voor deze mensen hebben we nu Super 8. 2011 is tot nu toe geen geweldig filmjaar geweest. Er zaten wel een aantal leuke films tussen, maar geen films die ik over een paar jaar graag nog eens ga bekijken. Super 8 is de eerste film die ik zonder twijfel nog een paar keer ga zien.

Super 8 gaat over een groepje jongeren die samen een horrorfilm willen maken, als ze s' nachts bij het spoor een scene aan het opnemen zijn vind er een enorm treinongeluk plaats en al snel blijkt de oorzaak iets buitenaards te zijn. Vrijwel vanaf de eerste scenes roept de film herinneringen aan films zoals "The Goonies" en "E.T." op. Super 8 zit vol met de typische filmclichés van die tijd. De hoofdrolspeler is recent zijn moeder verloren en zijn vader doet zijn best, maar heeft weinig tijd voor hem en begrijpt hem niet goed. Je hebt het dikke ventje dat uit een enorm druk en overbevolkt gezin komt, het stoere meisje dat prima bij de jongens past, de nerd, het gekke ventje dat graag dingen in de fik steekt etc etc. Je zou denken dat dit storend werkt en de film geen karakter van zichzelf heeft, maar dat is gelukkig niet het geval. Ja de film grijpt de clichés met beide handen aan, maar de manier waarop de film er mee omgaat voelt niet goedkoop aan. De film doet zijn eigen dingen en ook zonder herinneringen aan films zoals The Goonies kan je volop genieten van Super 8.

Dat komt ook omdat de film er ontzettend spectaculair uit ziet. Elk shot is meesterlijk neergezet en of je nu naar een enorm treinongeluk kijkt, of gewoon twee jongeren in een slaapkamer aan het praten ziet, het ziet er geweldig uit.

Het verhaal steekt ook zeer goed in elkaar en op zich is dat best indrukwekkend aangezien J.J. Abrams de regisseur en schrijver is. Niet dat ik zo zeer een probleem met deze gast heb, maar hij is vooral goed in uitstellen. In series zoals Lost stapelen de vragen zich maar op en echt antwoorden krijgen we wel, maar dat duurt vaak veel te lang. Ik beschouw dat als een goedkope manier om een verhaal te vertellen. Natuurlijk moet je de nodige mysteries en vraagstukken in je verhaal hebben zitten, maar je moet deze ook zo nu en dan oplossen. Abrams slaat hier nog wel eens in door en uiteindelijk lijdt zijn werk daar onder. Ikzelf ben de interesse in Lost kwijtgeraakt omdat het maar door en door ging. En zaken nooit gewoon opgelost werden.
Gelukkig is dat in Super 8 niet het geval. Natuurlijk zit de film vol met vragen en mysteries, maar we krijgen ook met grote regelmaat hints en antwoorden op deze zaken. Het kijkt daardoor een stuk prettiger dan een seizoen van Lost bijvoorbeeld.

Super 8 is een geslaagde avonturen film die meer doet dan alleen inspelen op de nostalgie van zijn kijkers. De film is goed geschreven, ziet er fenomenaal uit (Zonder op het 3D effect te hoeven leunen) en heeft bovendien ook nog eens een grote bron aan onbekend talent aan het ligt gebracht. Ik kan me niet 1 slechte rol in de film herinneren, waarschijnlijk omdat die er gewoonweg niet in zaten.
Zonder twijfel de beste film van het jaar tot nu toe.

vrijdag 5 augustus 2011

Green Lantern

Na weken lang in de Amerikaanse bioscopen gedraaid te hebben is het nu eindelijk aan ons de beurt om de Green Lantern te ontmoeten.  Maar moeten we daar wel blij mee zijn? De film wordt behoorlijk afgekraakt in Amerika en er komen al zo ontzettend veel superhelden films uit de laatste tijd. En vooral in Nederland is de Green Lantern nu niet bepaald een bekende superheld. Maar misschien werkt dat juist wel in het voordeel van de film.

De film heeft dus behoorlijk negatieve recensies in Amerika ontvangen. Met name omdat het nogal losjes met het concept van de Green Lantern omgaat. Maar het grootste gedeelte van ons Nederlanders heeft nog nooit een Green Lantern strip gelezen dus een echte referentiekader hebben we niet. Veel details waar de fans zich dood aan ergeren vallen ons dus niet lastig. Maar hoe zit het met de rest van de film?

Green Lantern gaat over de piloot Hal Jordan (Ryan Renolds) die in het bezit komt van een Green Lantern ring en hiermee in een superheld kan veranderen. De ring geeft hem indrukwekkende krachten gevoed door zijn wilskracht met als enigste limiet zijn eigen fantasie. Hij is echter niet de enigste met deze krachten door het hele universum heen zijn er duizenden Green Lanterns en samen vormen ze het Green Lantern Corps. Hal is echter nog maar een groentje en de eerste mens die deze krachten in het bezit krijgt. En als dan ook nog eens een schijnbaar onverslaanbaar monster genaamd Parallax ontsnapt zal hij deze dringend onder de knie moeten krijgen.

Hier duikt echter ook een probleem op. Zijn krachten worden behoorlijk onderbenut, in totaal heb je zo'n 3 scenes waarin hij echt laat zien wat hij met zijn krachten kan, maar de potentie van deze krachten wordt in tegenstelling tot de stripboeken niet goed genoeg benut. Er zitten wel wat leuke stukjes tussen, maar ik had graag meer gezien. De reden waarom we niet genoeg van zijn krachten zien is het ontzettend drukke plot. De film wil simpelweg te veel tegelijkertijd doen en dat heeft negatieve gevolgen voor het verhaal. Hal moet niet alleen zijn krachten onder controle krijgen, hij moet ook lid van de Green Lantern Corps worden, er loopt een gestoorde gek op aarde rond, hij heeft problemen met zijn baan, Parallax moet gestopt worden, en dan hebben ze er ook nog een romantisch subplotje in gepropt. Het is allemaal te veel voor de eerste film. Het resultaat is een drukke en vaak rommelige film met flink wat overbodige scenes die uiteindelijk net zo goed niet in de film hadden kunnen zitten.

Dan heb je ook nog de special effects, maar daar ben ik een beetje geconflicteerd over. De special effects zijn prima en vaak erg indrukwekkend, maar ze komen ook ontzettend "cartoony" over. De film probeert een serieus verhaal te vertellen, maar het is allemaal zo overdreven en... nep dat het moeilijk serieus te nemen is. Maar om eerlijk te zien zou ik niet weten hoe het anders had gemoeten. Het universum in de stripboeken is ook enorm kleurrijk en divers. Ik denk dat het concept gewoon moeilijk verfilmd kan worden. Dus het eindelijke product is een goede poging al denk ik dat een andere regiseur zoals Neill Blomkamp (District 9) het beter gedaan zou hebben. Misschien iets om voor het vervolg te overwegen?

Dus ja, Green Lantern heeft flink wat fouten. Maar uiteindelijk is de film wel stukken vermakelijker dan de andere superhelden film op dit moment. Zoals met zo veel strip verfilmingen is de film best vermakelijk, zolang je de geschiedenis van de stripboeken maar achterwege laat en de film zijn eigen ding laat doen.

woensdag 3 augustus 2011

Drinking game!

Neem een shot elke keer als je Jezus hoort.

dinsdag 2 augustus 2011

De meesten van jullie zullen het al lang vergeten zijn

De jaren 80 waren geweldig voor tekenfilm liefhebbers en nog beter voor speelgoedmakers. Het leek wel alsof er elke week een nieuwe franchise werd geboren en dat betekende niet alleen nieuwe speelgoed, maar ook een nieuwe tekenfilm serie die er schaamteloos op in kon cashen. Een zo'n serie was M.A.S.K

M.A.S.K. of Mobile Armored Strike Kommand (Omdat slecht spellen stoer was in die tijd) ging over een groep superhelden met maskers die elk een speciale kracht hadden. (En bijbehorend speelgoed) De serie kan je het beste omschrijven als G.I Joe meets Transformers. De dappere helden van M.A.S.K. moesten het op nemen tegen de slechteriken van V.E.N.O.M. (Vicious Evil Network of Mayhem) En als dat niet de beste naam voor een groep terroristen is dan weet ik het ook niet meer.

M.A.S.K. was enorm succesvol maar ik herinner me de serie eigenlijk maar om 1 ding. Nou ja 2 dingen en om eerlijk te zijn wou ik dat dat niet zo was. Kijk schrijvers destijds waren er van overtuigd dat kinderen alleen van een tekenfilm konden genieten als er een personage was waarmee ze zich konden identificeren. En daarom hebben we *Zucht* Scott Trakker en T-Bob. Scott was het typische jonge actieheldje, dapper en wil graag met de grote jongens mee doen, maar brengt zichzelf alleen maar in gevaar. En T-Bob was de comic relieve (lees irritante angsthaas) van de serie. Waarom elke serie destijds gebruik maakte van dit soort personages is mij een raadsel. Ik snap het idee wel, maar ikzelf was altijd veel meer geïnteresseerd door de andere personages en irriteerde me alleen maar aan de ettertjes. Ik bedoel was er ook maar iemand die Scott Trakker op het schoolplein wilde spelen vroeger? Of Jubilee? of Orko?
Goddamnit wat had ik een hekel aan Orko, maar dat is iets voor een andere keer.

maandag 1 augustus 2011

Captain America: The First Avenger

Marvel is druk bezig met de Avengers film die volgend jaar in de bioscoop draait te hypen. Na The Hulk, Iron Man en Thor is de leider van de Avengers nu aan de beurt. Captain America is net zoals Thor nu niet super bekend bij het globale publiek. Marvel doet er dus slim aan om deze personages eerst in hun eigen film voor te stellen, waarom ze hier echter Hawkeye bij vergeten is mij wel een raadsel. Maar goed deze film gaat over Captain America dus laat ik het daar eerst over hebben.

Het verhaal speelt zich af in de tweede wereld oorlog. Hitler is de oorlog aan het verliezen en een gestoorde nazi genaamd Johann Schmit, beter bekend als The Red Skull (Hugo Weaving) is met diabolische wapens van plan de wereld over te nemen.  Dan hebben we ook nog de jonge Steve Rogers (Chris Evans) die niets liever wil dan zijn land dienen, hij is echter een astmatische zwakke dwerg en niemand wil hem in het leger hebben. Maar gelukkig mag hij deel nemen in een geheim experiment dat hem in een superheld verandert, Captain Amerika.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, Captain America valt erg tegen. Zonder twijfel de slechtste van de Avengers films. Dit is deels te wijten aan het feit dat Captain America nu niet een echt interessante superheld is. Thor is een Griekse god, Iron man is een alcoholist in een robot pak, de Hulk is een losgeslagen monster etc. Captain America is een sterke gast met een schild, een beetje saai vergeleken met de rest. En zijn nogal eentonige saaie karakter maakt het ook niet veel beter. Zo'n beetje elk personage in de film is interessanter dan Steve Rogers. De vader van Iron Man heeft bijvoorbeeld een zeer leuke bijrol en de kolonel (Tommy Lee Jones) in het leger is ook veel interessanter en grappiger. Het verhaal helpt ook niet echt mee. Halverwege de film krijg je het gevoel dat het originele script daar ophoudt en dat de schrijvers wanhopig geprobeerd hebben om er nog een uur aan vast te knopen.

De actie is redelijk, maar ook hier krijg je niet echt het gevoel dat je naar een superhelden film zit te kijken, gewoon een sterk en atletisch persoon die toevallig goed met een schild kan gooien. Ook de schurk in de film is nu niet bepaald speciaal. Al is hij wel onbedoeld hilarisch. Zo heeft Red Skull een enorm vliegtuig met bommen die speciaal gelabeld zijn met diverse steden die hij er mee wil opblazen. Alsof dat wat uitmaakt! Hilarisch.

Maar goed, Captain America kan zich dus niet meten met de andere Avenger films. Ik kan de film niet eens echt aanraden als een avond popcorn vermaak. Daar zijn gewoon veel betere films voor op dit moment. Die hard Marvel fans gaan de film toch wel zien, voor de rest van jullie zal ik even een korte samenvatting geven zodat jullie precies weten wie Captain America is.

Een superheld die sterk, atletisch en een geboren leider is, heel goed met een schild overweg kan en 70 jaar in ijs ingevroren is geweest. Dat is het enigste dat je moet weten voor The Avengers volgend jaar.