dinsdag 30 november 2010

30 Days of Gaming: Day Two

The Childhood Defining game


Als ik terugdenk aan de lading games die ik al klein ventje speelde, springt me 1 franchise meteen te binnen. Mega Man. De NES had 6 Mega Man games, maar nummer 2 is zonder twijfel mijn meest gespeelde. Sterker nog, ik heb zo'n beetje de hele game in mijn kop gestampt en kan hem tot op de dag van vandaag nog blind uitspelen. Waar de meeste mensen tafels of Duitse voorzetsels op kunnen dreunen ken ik de robot master volgorde van elke game uit mijn hoofd. Metal man, Bubble man, Heat man, Wood man, Air man, Crash man, Flash man, Quick man etc etc.

Ik ben zelfs zo ver doorgeschoten in de game dat ik de hele game zonder geraakt te worden uit kan spelen met enkel je standaard wapen. Nou ja, bijna dan. Helaas is de game zo in elkaar gezet dat het onmogelijk is om op deze manier de tweede vorm van Dr Wily te verslaan zonder schade op te lopen. Maar misschien komt er ooit nog een dag dat ik ook daar een oplossing voor vind.

maandag 29 november 2010

Scott Pilgrim vs the World

Dames en heren, bij deze presenteer ik u de beste "coming of age" film ooit.
Voor iedereen die opgegroeid is met een NES is Scott Pilgrim vs the World een feest om naar te kijken, de film zit namelijk propvol met referenties naar het NES tijdperk.

Scott Pilgrim (Michael Cera) is een luie werkloze maar sympathieke nerd. Speelt gitaar in zijn band Sex Bomb-omb en woont samen met zijn homofiele huisgenoot Wallace. Zijn rustige leven wordt op een dag ruw verstoord als hij hals over de kop verliefd wordt op de sarcastische en mysterieuze Ramona Flowers(Mary Elizabeth Winstead). De relatie verloopt echter alles behalve soepel aangezien er meer kapers op de kust zijn, namelijk Ramonas zeven slechte exen. Scott zal deze een voor een moeten verslaan wil hij Ramona voor zichzelf winnen. Maar ramona is niet de enigste met wat baggage uit het verleden. Scott zelf heeft ook een behoorlijke geschiedenis en alsof dat nog niet erg genoeg is zit hij momenteel in een relatie met de 17 jarige Knives Chau.

Dit klinkt allemaal erg ingewikkeld en druk en dat is de film ook. Scott Pilgrim vs the World heeft een enorm tempo en juist dit zorgt ervoor dat de film geen minuut verveeld. Eigenlijk kan je de film het beste met een NES game vergelijken. Elke ex heeft zo zijn eigen "level" in de film en dus veranderd de setting voortdurend. Eigenlijk voelt de hele film als een game aan. Regisseur Edgar Wright bewijst maar weer eens ontzettend goed te zijn in originele films. Overal duiken kleine menu balkjes op, gebruikt hij pixelart om bijvoorbeeld een 1-up te laten zien en laten de exen geld achter als ze verslagen zijn. (Trust me, it makes sense als je de film ziet) Ik denk dat deze film het dichtst bij real life anime in de buurt komt.

Scott Pilgrim vs the World is dus op meerdere fronten geslaagd. Voor nerds is het vanaf de eerste minuut smullen geblazen, maar ook de diepere laag werkt erg goed. We hebben allemaal wel eens te maken met dingen uit ons verleden en het liefst lopen we er voor weg. Maar deze film laat ons juist zien hoe we onze imperfecties moeten accepteren en alleen zo kunnen we groeien als mens. Of zoals de film het mooit brengt.
"Scott obtained the power of self-respect."

Ik kan met gemak nog pagina's doorgaan over hoe goed deze film wel niet is en misschien doe ik dat binnenkort ook nog wel, maar voorlopig moeten jullie nu toch echt zelf de bioscoop in om deze film te zien.

vrijdag 26 november 2010

Saturday Night Cookie Monster

Drukke dag achter de rug en weet zo niet iets te posten. En wat doe ik dan in dit soort situaties? JUIST JA! Sesamstraat posten!

donderdag 25 november 2010

trolololo

Zie je die kop? Dit is Eduard Khil. Nee, niet trolololo guy maar Eduard Khil. Meneer Khil heeft een moeilijk leven achter de rug. Zijn ouders gingen al snel uit elkaar, hij raakte zijn moeder kwijt in de tweede wereld oorlog en ondanks een redelijke populariteit in zijn thuisland Rusland, is zijn internationale  carrière nooit echt van de grond gekomen.

TOT! 2009. Toen  met name 4chan en youtube er voor zorgden dat Eduard Khil wereld beroemd werd..... Als Trololo guy.... Khil zelf reageert terughoudend. "Het voelt soms alsof iemand een grap met me uithaalt. Waar waren die journalisten 40 jaar geleden?"
Het nummer heet eigenlijk "I Am Glad, Cause I'm Finally Returning Back Home" en ging over een cowboy die op terugreis naar zijn boerderij is. Maar cowboys en boerderijen konden absoluut niet volgens de Sovjet-Unie. Het zou te veel tijd kosten om de boel te herschrijven dus Khil besloot alle woorden met trololo en tralala te vervangen. Best slim eigenlijk.

Maar waarom begin ik eigenlijk over deze gast?
De top 2000 zit er aan te komen en in plaats van altijd maar weer dezelfde muziek, ben ik van mening dat Meneer Khil zijn lang verdiende roem moet krijgen. Stem dus dit jaar ook even op "Eduard Khil - I am Glad, Cause I'm Finally Returning Back Home" Ikzelf beschouw het al een overwinning als het nummer in de 1980/2000 regio's terechtkomt.

woensdag 24 november 2010

De meesten van jullie zullen het al lang vergeten zijn

MTV, je weet wel die zender die ooit eens in een ver verleden muziek video's uitzond, had vroeger ook nog enkele andere muziek gerelateerde programma's. Helaas zijn ze door de jaren heen nogal doorgeschoten met deze programma's en nu hebben de meesten zelfs niets meer met muziek te maken. (I'm looking at you Jersey Shore!) Maar daar wil ik het nu niet over hebben, vandaag wil ik het over Celebrity Deathmatch hebben.

Celebrity Deathmatch was een geniale claymation serie gemaakt door Eric Fogel. Elke aflevering stonden er 2 bekende artiesten tegenover elkaar in de ring en vochten ze tot de dood, vaak op de meest brute en zieke manier, maar omdat het toch allemaal claymation was kon MTV er mee wegkomen. Het was altijd geweldig om te zien welke personen ze tegen elkaar lieten vechten. Weird Al Yankovic vs Al Gore, Madonna vs Michael Jackson en zelfs Beavis and Butthead. Maar mijn persoonlijke favoriet is Shaggy vs Bob Marley:

dinsdag 23 november 2010

The Other Guys

Hoe gaat een redelijk nieuwe regisseur om grote namen zoals Will Ferrell en Mark Wahlberg? Met die gedachte ging ik naar "The Other Guys" Due Date was me helaas niet zo bevallen. Dus hoe zou de andere comedy het doen?

Eigenlijk was ik na de eerste paar minuten al verkocht. Samuel Jackson en Dwayne Johnson zijn werkelijk hilarisch als 2 super agenten die de grip op de realiteit nogal uit het oog verloren zijn, met een hilarische scene die ze dus fataal wordt als gevolg. Maar deze twee zijn dan ook niet de hoofdrolspelers, die taak rust op de schouders van de gortdroge Will Ferrell en de opvliegerige Mark Wahlberg. En in tegenstelling tot Due Date vond ik de chemie tussen deze twee super werken.
Er zit lekker wat vaart in de film en de grappen volgen elkaar in hoog tempo op. Er zijn momenten waarop de film zelfs surrealistisch aanvoelt, alsof je naar een real-life tekenfilm zit te kijken. Maar op de een of andere manier werkt het wel.

Ook zijn de onderlinge dialogen fantastisch. Zo legt Wahlberg op een gegeven moment uit dat als hij een leeuw zou zijn en Ferrell een tonijn, dat hij dan nog zijn uiterste best zou doen om de zee in te trekken om hem aan te vallen. Maar wordt vervolgens volledig van de kaart geveegd als Ferrell in uitgebreid detail uitlegt waarom Wahlberg dit gevecht zou verliezen en alleen maar verder in de problemen komt als Ferrell en zijn tonijn vrienden een manier vinden om tijdelijk op het land te komen en niet alleen Wahlberg maar ook nog eens zijn familie en vrienden aan te vallen. Bizar! Maar simpelweg hilarisch.

Helaas vergeet de film tegen het einde wel een beetje wat het wil zijn een parodie of een cop-movie en het einde voelt dan ook zwak aan. Er zijn ook nog wat losse eindjes die niet helemaal goed opgelost worden. Maar dat is dan ook het enigste wat ik op de film aan te merken had. Dus hoe gaat een redelijk nieuwe regisseur om met grote namen zoals Will Ferrell en Mark Wahlberg? Verrassend goed eigenlijk! Ik ben benieuwd wat Adam McKay nog meer voor ons in petto heeft.

maandag 22 november 2010

Making the world a better place

Mensen,
dit zijn pepernoten.












En dit













Zijn kruidnoten. Get it right people!

zaterdag 20 november 2010

Gran Turismo 5

Misschien komt het omdat ik gewoon slecht in de spellen ben, maar racing games hebben me dus nooit geboeid. Toch loop ik al de hele week met de gedachte dat Gran Turismo 5 volgende week uitkomt. Ik weet niet wat het is. De meer dan duizend auto's waar je in kan rijden? De track editor die erbij zit? Of misschien komt het wel omdat de game al eeuwen lang in ontwikkeling is. Het is echt niet mijn genre maar ik ben bang dat ik binnenkort weer oude games in ga ruilen om GT5 een kans te geven.
Ach het is eens weer iets anders en in het ergste geval zet ik hem een week later weer op marktplaats, aan kopers zal wel geen gebrek zijn.

vrijdag 19 november 2010

30 Days of Gaming: Day one

Mijn eerste game














Ik game al zolang als ik het me kan herinneren. Maar voor zover ik weet is Snoopy op de Commodore 64 de eerste game die ik gespeeld heb. En geloof me, dat was niet eenvoudig. Een game op de Commodore 64 spelen was een regelrechte ramp, de games kwamen namelijk op cassettebandjes. Dit betekende dat voor je de game kon spelen je eerst:
- Het cassettebandje moest terugspoelen
- Een aantal codes in je Commodore 64 moest voeren
- Een bak koffie zetten omdat je minstens vijf minuten kon wachten tot de game eindelijk klaar met laden was.

En als je dan dood ging kon je weer bij stap een beginnen...
Hoe we het dan ook voor elkaar gekregen hebben is voor mij een raadsel, maar op de een of andere manier wisten we op een gegeven moment het laatste level te halen, om vervolgens weer doodleuk op level 1 te beginnen. Geen einde, geen punten, niets. Je kon niet eens een highscore bijhouden. Maar Snoopy vormde wel de kickstart van mijn interesse in games. Best knap aangezien ik Snoopy verder geen hol aan vind.

donderdag 18 november 2010

Hoor wie klopt daar kinderen

Mocht het je ontgaan zijn, de goedheiligman is weer in het land. Leuk voor de kinderen, maar minder leuk voor mensen die in een supermarkt werken. De traditie is namelijk dat er om de 2/3 nummers een sinterklaas liedje gedraaid wordt, compleet met veel te enthousiaste volwassenen die meezingen en kinderkoortjes zoals de Haarlemse gouden keeltjes.
Het is niet super storend als je alleen in de winkel bent om boodschappen te doen, sterker nog het heeft wel iets sfeervols. Maar vergeet niet dat werknemers de HELE DAG LANG de liedjes aan moeten horen. En je kan maar zo vaak naar Ernst en Bobbie luisteren tot je een frontale lobotomie overweegt.
Ik snap dan ook echt niet waarom ze zelfs na sluitingstijd nog sinterklaasmuziek draaien, houden die monsters dan geen rekening met de werknemers?

woensdag 17 november 2010

drie ongerelateerde dingen

1 De kant en klare sandwiches van de Albert Hein zijn de meest ranzige dingen die ik in een lange tijd gegeten heb. Brood met ei en bacon. Hoe krijg je het voor elkaar om dat te verprutsen? Het is dat ik moest rennen om de trein te halen anders had ik lekker een broodje döner kunnen eten. Dit plakkerige brood met zure ei en plastic bacon was niet bepaald een goed alternatief.

2 Onze cijfers voor Indesign en Illustrator laten nog even op zich wachten. Dit omdat de Mac van de desbetreffende leerkracht gecrasht is. Ik dacht dat die Mac's vrijwel onverwoestbaar waren en nooit vastliepen of crashen? Wat is dit voor onzin Mac gebruikers?

3 Waarom vind ik nog steeds geen informatie over "Scott Pilgrim vs the World" Cinestar? Die film gaat volgende week in première maar het blijft akelig stil op de website. Een hilarisch slechte horrorfilm over Sinterklaas krijgt wel de volle aandacht terwijl een van de beste coming of age films ooit vergeten wordt?

dinsdag 16 november 2010

Due Date

Soms gaan dingen gewoon fout en is het eindproduct nu eenmaal niet wat je in gedachten had. Volgens mij had regisseur Todd Phillips hetzelfde gevoel toen hij zijn eindproduct Due Date zag.
Hoe het eigenlijk fout kan zijn gegaan weet ik niet. Je hebt niet alleen een goede regisseur die al eerder leuke comedy's heeft gemaakt, maar ook nog eens Robert Downey jr en Zach Galaflaa... Zach Galifiaa... Die gast van "The Hangover" in je cast. Helaas is Due Date gewoon geen leuke comedy geworden.

Ik denk dat vooral de chemie tussen Downey en Galifianakis (zie je ik kan het wel!) het probleem is. Die chemie is er namelijk niet. De formule: Serieuze chagrijn en vrolijke idioot is al vaker met succes toegepast, maar om de een of andere manier werkt het niet goed in Due Date. Het voelt aan alsof Todd Phillips niet ver genoeg durfde te gaan, de film heeft echt wel zijn momenten, zoals Downey die een klein jochie in zijn maag ramt of een hond in zijn gezicht spuugt. Maar dan heb ik ook meteen de twee leukste stukjes uit de hele film opgenoemd. Voor de rest komt het maar geforceerd en matig over. De film probeert de nieuwe Planes, Trains and Automobiles te worden, maar in plaats van er zijn eigen draai aan te geven voelt het alsof Todd Philips het originele script heeft gepakt en enkel de namen van de hoofdrolspelers heeft vervangen. Er had veel meer ingezeten.

Dus, als de chemie tussen je hoofdrolspelers niet lekker loopt, je grappen vaak de plank misslaan of gewoon niet grappig genoeg zijn blijft er weinig over. Deze film had Planes, Trains and Automobiles 2 moeten zijn, maar uiteindelijk voelt het meer aan als een slechte rip-off.

vrijdag 5 november 2010

A quick heads up

Het is de laatste tijd akelig stil geweest op mijn blog. Helaas gebeuren er soms dingen die gewoon de prioriteit hebben. Deze week kreeg ik verschrikkelijk nieuws te horen, nieuws waar ik en mijn familie helemaal kapot van zijn. Ik ga niet in op details, mensen in mijn directe omgeving weten genoeg, maar dit is een periode waar mijn privé leven gewoon voorrang heeft.

Ik ga niet stoppen met bloggen, integendeel zelfs, deze situatie heeft me aangemoedigd om "I Wear Funny Shirts" beter en groter dan ooit te maken. Maar de komende dagen doe ik het even rustig aan.
I'll be back soon people.