The Underrated game
Een spel waar ik me eerst niet zo veel van voorstelde is Nier. Ik denk dat dit voor veel mensen gelde aangezien de game er uit ziet alsof het een PS2 game is. En in een maatschappij waarin graphics boven gameplay staat is dat funest voor je game.
Gelukkig bleek al snel dat Nier veel meer te bieden had dan slechte graphics. Nier kan je het beste omschrijven als een emotionele investering. Het verhaal begint dan een beetje traag, maar als het eenmaal op gang komt stopt de emotionele achtbaan ook niet meer. Dit komt mede door de geweldige personages. De hoofdrolspeler Nier is niet bezig met de wereld te redden, hij is wanhopig bezig om zijn dochter van een dodelijke ziekte te redden. Dit zorgt er meteen al voor dat je je meer in kan leven in de hoofdrolspeler. De overige cast is ook erg sterk en... bizar. Zo krijg je een jong ventje met een medusa syndroom en een hermafrodiet met de tong van een zeeman in je crew. Ja dat lees je goed. Maar dit zorgt er wel voor dat ze ontzettend memorabel zijn.
Ik beschreef Nier als een emotionele investering en dat meen ik dan ook echt. Het verhaal is behoorlijk deprimerend en in een geniale manier van schrijven krijg je zelf medelijden met de duizenden vijanden die je afslacht tijdens de verschillende missies. Combineer dit met geweldige voice acting en een prachtige soundtrack en je hebt een ervaring die je nog lang bij zal blijven. En als ik deprimerend zeg, dan bedoel ik ook deprimerend! Gelukkig zijn er ook genoeg luchtigere momenten en ondanks het verhaal, zit er ook flink wat humor in de game, mede dankzij het magische pratende boek Weisse, ingesproken door Liam O'Brien. Weisse droge humor en Kaine's gevloek en gescheld zorgen voor een frisse tegenpool voor de meer dramatische elementen.
Games zoals Nier laten maar weer eens zien dat graphics niet alles zijn. Helaas begrijpt een grote groep mensen dit nog steeds niet en is Cavia, de ontwikkelaar dan ook failliet gegaan. En bedankt he!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten