In mijn vriendenkring duikt regelmatig het onderwerp films op. Wat mij dan opvalt is dat veel mensen grote fan zijn van bepaalde horror films. Films zoals Saw en Hostel. Ik zelf beschouw deze films niet als horror, maar als torture porn. Voor ik dit kan uitleggen moet ik eerst even dieper ingaan in horror films in het algemeen.
Een goede horrorfilm is niet eenvoudig te maken, er zijn 2 eisen waar een film aan moet voldoen wil deze slagen.
1 Je moet meeleven met de personages
Als kijker zit je lekker veilig in de stoel, jij loopt geen gevaar. Om bang gemaakt te worden is er dus een connectie met de personages nodig.
Een goede horrorfilm bouwt zijn personages dus zodanig op dat je met ze meeleeft. Je wilt niet dat er wat met ze gebeurd en juist daarom is het eng als ze bijvoorbeeld een donkere tunnel in gaan. Als het noodlot dan toch toeslaat en een personage om het leven komt kan je meeleven, je bent gechoqueerd en hoopt dat de andere personages het er beter van af brengen.
2 Je moet begrijpen waarom ze bang zijn voor het horror element
Geen enkele horrorfilm werkt zonder het "monster" dit kan van alles zijn. Een seriemoordenaar, een vreemd wezen, geesten etc. Als je goed genoeg je best doet kan je zelfs een tomaat omtoveren tot een verschrikkelijk eng ding. Maar het belangrijkste hier is dat jij als kijker begrijpt waarom het eng is. Je kan niet zomaar een plant filmen en zeggen dat de kijkers dit eng moeten vinden. Dat werkt nu eenmaal niet. De beste horror verhalen ontstaan dan ook uit de meest simpele ideeën. Iedereen vindt het bijvoorbeeld eng om achterna gezeten te worden in een donker steegje.
Dit zijn dus twee van de redenen waarom ik films zoals Saw en Hostel bagger vind. In Hostel zijn de hoofdrolspelers ontzettend vervelend en je wilt juist dat ze iets overkomt. Je leeft niet met ze mee en daarmee voldoet de film al meteen niet aan de eerst eis.
De moordenaars in de film komen ook meer als komisch over. Er wordt nooit echt goed uitgelegd waarom ze er een hobby van maken om mensen af te slachten, we moeten maar gewoon accepteren dat ze gestoord zijn. Bij sommige films kan het onbekende juist de reden zijn waarom het eng is, wij als mensen worden namelijk onzeker van dingen zodra we ze niet begrijpen. Maar in Hostel is dat niet het geval.
Saw brengt het er wat dat betreft beter vanaf. De eerste films deden nog een beetje alsof de hoofdrolspelers karakter hadden en menselijk waren, maar hoe verder we in de filmserie komen hoe minder belangrijk dit lijkt te worden. De motivatie van de moordenaar is ook gebrekkig, hij is geen moordenaar omdat hij de mensen niet vermoord? Bullshit, zodra je iemand dwingt iets te doen, ben jij verantwoordelijk voor de moorden. Ik moet toegeven dat ze in het begin nog redelijk hun best gedaan hebben om van Jigsaw een interessant personage te maken, maar uiteindelijk hebben ze dit idee ingeruild voor typische "gore" films.
Door de films zo bloederig en luguber mogelijk te maken, hebben ze geprobeerd om het gebrek aan echte horror op te vullen. Iets waar ze uiteindelijk, naar mijn mening, niet in geslaagd zijn. De films zelf zijn echter enorm populair geworden omdat de focus op ranzigheid en bloed redelijk nieuw was. Maar terugkijkend op de films kan ik niet anders dan concluderen dat ze falen als horrorfilms.
Dan heb je nog de typische "Oosterse" horrorfilm, zoals The Grudge en The Ring. Maar over die films en hun fetisj voor "shock" momenten ga ik het wel een andere keer hebben.
