Conan opent met een baby die net gemist wordt door een pijl en vervolgens midden op een slachtveld geboren wordt. Dit zet meteen de toon voor de hele film want werkelijk 90% van deze film bestaat uit vechten. Niet dat Conan geen reden heeft om te vechten, een gestoorde schaduwkoning en zijn even getikte dochter moorden namelijk zijn hele dorp uit en Conan als enigste overlevende zweert natuurlijk wraak. Maar toch. Conan is meer dan alleen vechten. De achtergrond van Conan, de wereld waarin hij leeft, de diverse personages die hij tijdens zijn reizen ontmoet, alles is tot het absolute minimum teruggebracht zodat Nispel zich op 1 ding kan focussen, vecht scenes.
Deze zitten prima in elkaar, maar omdat ze elkaar in zo'n hoog tempo opvolgen raak je als kijker snel vermoeid. Ze hebben ook geen impact omdat je weinig tot geen band op kan bouwen met de diverse personages. De film draait om Conan en alle andere personages, hoe interessant ze ook mogen zijn worden maar een beetje naar de achtergrond geschoven.
Het voelt alsof de regisseur Nispel bang was dat hij de aandacht van het publiek zou verliezen als er niet elke 10 minuten een gevecht scene zou zijn. Helaas heeft zijn aanpak het omgekeerde effect gehad en juist omdat de film niet veel meer is dan een aaneenschakeling van gevechten zonder enige substantie of impact veranderd de boel in een eentonige luidruchtige B-film en niet de goede soort zoals de Schwarzenegger klassieker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten