Dus deze week kwam ik een oude PS One tegen, na hem een beetje schoongemaakt te hebben bleek al snel dat hij nog werkte. Om te kijken of de console ook daadwerkelijk nog cd's las stopte ik de game Wild Arms er in. En zonder enige moeite startte die geweldige intro weer op en was de vloek weer begonnen.
Zie je, Wild Arms is een bijzondere game voor me. Het zit namelijk zo: Elke keer als ik de game opstart en de intro zie, krijg ik de drang de game weer helemaal uit te spelen. Iets wat dus ook elke keer weer gebeurd. Ik heb het in het verleden al eens eerder kort over deze game gehad maar al zou ik duizend pagina's volschrijven over Wild Arms 1, dan zou ik nog steeds woorden te kort komen. De eerste twee Wild Arms games zijn ervaringen die iedereen die opgegroeid is met een Playstation gewoon beleeft moet hebben. De personages, de gameplay en vooral de muziek. De muzikant die de muziek voor de eerste twee games gecomponeerd heeft heet Michiko Naruko en dames en heren.... Deze dame heeft talent! En dan druk ik het nog zacht uit. In haar muziek merk je duidelijk invloeden van grootheden zoals Ennio Morriocone, Jerry Goldsmith en zelfs Bach. De muziek past simpelweg perfect bij de westerse settings van de game en vooral in tijden toen de meeste RPG's zich nog afspeelden in magische beboste gebieden etc, was dit een frisse insteek.
Dus ja, ik ben momenteel weer druk aan het spelen en Wild Arms 2 staat inmiddels ook in de wachtrij, het is immers alweer bijna 5 maand geleden sinds ik de games voor het laatst gespeeld heb.
Wil je kijken of de Wild Arms vloek ook invloed op jou heeft? Bekijk dan de intro en oordeel zelf, maar kom niet bij mij aan klagen als je weer eens honderden uren van je leven in een stel oude Playstation 1 games steekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten