The A-Team

Een tijdje geleden twitterde ik al dat de A-Team film hetzelfde voelt als naar de tandarts gaan.Het is een verplichting maar je gaat het niet leuk vinden. Zo voelde het voor mij. De vele geruchten die in de ronde gingen waren niet goed en zelfs de gehele oude cast van de serie vond de film bagger. Maar iedereen van mijn leeftijd keek de serie vroeger en we moesten met alle geweld de film zien.

De hele film door kreeg ik het gevoel dat de regisseur wel van The A-Team gehoord heeft, maar het nooit heeft gezien. Op de namen na heeft deze film echt niets met de serie te maken. Ze hebben het verhaal naar de tegenwoordige tijd gebracht. Ze hebben er een prequel op de serie van gemaakt en alle personages voelen aan als imitaties. Ik heb er geen probleem mee als series en films opnieuw uitgevonden worden. Grote veranderingen en reboots kunnen een serie of film weer een frisse doorstart geven. Maar de hele reden dat ik naar de A-Team film ging was omdat ik de serie wilde herleven. Daar hebben ze me de zaal mee ingelokt.! En vervolgens krijg ik iets compleet anders voorgeschoteld.

Zolang het maar vermakelijk is of niet dan? Helaas is dit clichématige verhaal alles behalve vermakelijk. De hele film voelt zo over de top aan (Iedereen kent de beruchte vliegende tank scène inmiddels wel) dat het moeilijk serieus te nemen is. Er is niets mis met over de top zijn, maar deze film schiet het punt van vermaak ver voorbij en eindigt in het belachelijke. Maar ze hebben gelukkig ook geprobeerd om er wat drama in te stoppen. Zo is B.A. halverwege de film bekeerd en wil hij geen mensen meer doden. Dit loopt uiteindelijk op weinig uit en het waardeloze acteren van Quinton RAMPAGE! Jackson helpt ook niet veel. Het is eigenlijk ontzettend knap dat ze een nog slechtere acteur dan Mr T hebben kunnen vinden.

Dus ja, het is net een tandarts bezoek. Maar in tegenstelling tot deze rampenfilm ben je daar met een paar minuten klaar. "I pity the fool who saw this movie!"